Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety | Prowincja Warszawska
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety | Prowincja Warszawska
Przeszłość-HERO-SPOTKANIE-MIKOŁAJKOWE-W-SZPITALU-23.12.1931-r.-DYREKTOR-SZPITALA-DR-J.-ZAORSKI,-PIERWSZE-SIOSTRY,-S.M.-LUDWIKA-OPERTOWSKA,-S.M.-DYONIZJA-CEGLEWSKA,-S.M.-STANISŁAWA-MARCINIAK,-S.M.-URSZULA-WILKUS-...jpg

Przeszłość

Z kart historii.

 
 

Historia Prowincji Warszawskiej

Obecność sióstr elżbietanek w Warszawie datujemy znacznie wcześniej niż powstanie Prowincji Warszawskiej, zawdzięczmy ją hrabinie Julii Aleksandrowicz założycielce Towarzystwa Opieki nad Chorymi, która w 1922 r. zwróciła się do Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Poznaniu z prośbą o poprowadzenie przez siostry Szpitala św. Antoniego przy ul. Topiel 14.

 

„Celem Towarzystwa było niesienie pomocy i dostarczanie chwilowego schronienia niezamożnym chorym, którzy w danej chwili nie mogli znaleźć miejsca w szpitalu.”

 

Spotkanie Mikołajkowe w Szpitalu 23.12.1931r.
Dyrektor Szpitala Dr J. Zaorski, Pierwsze Siostry, S.M. Ludwika Opertowska, S.M. Dyonizja-Ceglewska, S.M. Stanisława Marciniak, S.M. Urszula-Wilkus.

Poświęcenie Szpitala 30.01.1931r.
Od lewej do prawej → Zwiedzanie Budynku, Kardynał Aleksander Kakowski, Biskup Antoni Szlagowski,
Nuncjusz Francesco Marmaggi, Prezydent Warszawy Zygmunt Słomiński

Podobną posługę świadczyły siostry elżbietanki dlatego dnia 10 sierpnia 1922r., Siostra Prowincjalna M. Hildegarda Stefańska przychyliła się do prośby hrabiny przysłając do Warszawy pierwsze siostry: s.M. Ambrozję Nowak, s.M. Ludwikę Opertowską, s.M. Stanisławę Marciniak i s.M. Dionizję Ceglewską. Szpital, w którym zaczęły pracować siostry posiadał sprzęt medyczny i wyposażenie sali operacyjnej oraz Kaplicę pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pierwsza Przełożoną warszawskiej placówki została s.M. Ambrozja Nowak, a po jej śmierci w 1924 r. tą funkcję przejęła s.M. Ludwika Opertowska. Siostry zdobyły duże uznanie społeczeństwa przez pracę terenową, pielęgnując charyzmat założycielski Zgromadzenia oprócz pracy w szpitalu odwiedzały one chorych w ich własnych domach. Ponieważ liczba chorych powierzonych opiece sióstr wciąż rosła, Przełożona M. Ludwika Opertowska w 1929 r. podjęła starania o pozwolenie na budowę własnego szpitala przy ul. Goszczyńskiego 1. Nuncjusz Apostolski Arcybiskup Franciszek Marmaggi 15 sierpnia 1929 r. poświęcił kamień węgielny pod budowę szpitala sióstr elżbietanek. Budowa trwała zaledwie dwa lata.

Dnia 30 stycznia 1931 r. Kard. Aleksander Kakowski poświęcił budynek nowo wybudowanego szpitala. Czteropiętrowy Szpital św. Antoniego mieścił w sobie oddziały: wewnętrzny, chirurgię, laryngologię, ginekologię i okulistykę. Po wybudowaniu szpitala powiększyła się również wspólnota sióstr elżbietanek posługujących w Warszawie. W szpitalu na Goszczyńskiego pracowało 16 sióstr pod przewodnictwem s.M. Ludwiki Opertowskiej, a w lecznicy przy ul. Topiel 4 siostry pod przewodnictwem s.M. Michaeli Kaźmierczak. W roku 1936 siostry zakupiły plac pod budowę domu w Zalesiu Górnym, który miał służyć jako sanatorium dla chorych i dom wypoczynkowy dla sióstr. Wybuch II Wojny Światowej przerwał prace budowlane i tak w 1939 roku wybudowano jedynie szopę, z której w czasie wojny wyremontowano budynek mieszkalny (5 pokoi i kaplicę). Siostry w czasie wojny znalazły tam schronienie. Już na początku działań wojennych szpital jako obiekt strategiczny został zbombardowany przez Niemców, siostry jednak pozostały w zburzonych murach na posterunku do ostatniej chwili służąc żołnierzom i polskim oficerom. Po zajęciu Warszawy przez Niemców, szpital został przejęty. Po Powstaniu Warszawskim w 1944 roku szpital mokotowski w 90 procentach został zniszczony a lecznica przy ul. Topiel była obrócona w gruzy w stu procentach i nigdy nie zastał odbudowana. Siostry wywieziono do obozów pracy do Pruszkowa, a część ukrywała się w Zalesiu Górnym. W listopadzie 1944 r. otwarto nowy dom zakonny w Żyrardowie, gdzie siostry znalazły schronienie i zajmowały się terenową pielęgnacją chorych. Jednak po zakończeniu wojny placówkę zamknięto, a siostry wróciły do Warszawy na ul. Książęcą gdzie udostępnił im mieszkanie ks. Prałat Zygmunt Choromański. Pozostałe siostry powróciły do zburzonego szpitala na Goszczyńskiego.

Poświęcenie Szpitala 30.01.1931r. Eucharystia Kardynał Aleksander Kakowski

Budynek Szpital 30.01.1931r.

18 stycznia 1946 r. Matka Generalna Matylda Kuttner dokonała nowego podziału administracyjnego Zgromadzenia, w wyniku czego utworzona została Prowincja Warszawska, z siedzibą Domu Prowincjalnego w Warszawie przy ul. Goszczyńskiego 1, w Szpitalu św. Antoniego. Akt ten został potwierdzony przez Stolicę Apostolską reskryptem z dnia 30 grudnia 1946 r. i przez Kard. Augusta Hlonda Prymasa Polski dekretem z dnia 24 kwietnia 1947 r. Przełożoną Prowincji Warszawskiej została mianowana Matka Ludwika Opertowska (umieścić jej zdjęcie w tekście) a jej Wikarią Matka Edyta Kruczkowska. Przy szpitalu zostaje erygowany dom nowicjatu. Prowincja Warszawska składała się z 8 placówek: Dom Prowincjalny Warszawa ul. Goszczyńskiego 1, Warszawa ul. Książęca, Zalesie Górne, Otwock - Dom Dziecka, Brześć Kujawski, Krynica Zdrój, Muszyna i Zakopane (dom ten zlikwidowano już 1946 r.). Zaraz po wojnie Przełożona Prowincji s.M. Ludwika podjęła starania o odbudowę szpitala. Zwróciła się o pomoc finansową do Wydziału Zdrowia Rady Narodowej. Udzielona pomoc została uwarunkowana umową o dziesięcioletnią dzierżawę szpitala. Odbudowa szpitala prowadzona była w latach 1946–1948, ale już w 1947 r. w Kaplicy szpitalnej odbyły się pierwsze obłóczyny 11 postulantek Prowincji Warszawskiej: s.M. Gabriela Gzela, s.M. Franciszka Zawadzka, s.M. Teresa Babińska, s.M. Józefa Zadykowicz, s.M. Stefania Kawińska, s.M. Stanisława Sowińska, s.M. Kazimiera Ząbek, s.M. Czesława Bogacka, s.M. Władysława Zakrzewska, s.M. Ambrozja Choszcz, s.M. Jadwiga Deringer. Ceremonii przewodniczył Ksiądz Biskup Zygmunt Choromański w towarzystwie Księdza Kapelana Leona Kotyńskiego. Siostry nowicjuszki oprócz ćwiczeń duchowych podejmowały również pracę przy chorych. Po odbudowie zmieniono nazwę szpitala na Szpital Sióstr Elżbietanek.

Budynek Szpitala Podczas Rozbudowy 1956 r.

Dnia 22 października 1948 r. w Szpitalu Sióstr Elżbietanek zmarł Prymas Polski Kard. August Hlond. Trumnę z ciałem wystawiono w kaplicy szpitalnej gdzie przybywały tysiące wiernych, aby oddać hołd wielkiemu Prymasowi i pomodlić się. Wyprowadzenie zwłok ze szpitala było prawdziwą manifestacją wiary, przybyło setki tysięcy ludzi, którzy przeszli w wielkiej procesji pogrzebowej do Katedry Warszawskiej. Przez wiele lat życie sióstr skupiało się wokół szpitala, jednak w 1949r. szpital elżbietanek upaństwowiono. Usunięto figury Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Bożej z sal chorych, siostry oficjalnie nie mogły mówić o wierze. Po pięciu latach 4 lipca 1954r. władze komunistyczne wydały nakaz opuszczenia przez siostry zajmowanych pomieszczeń szpitala. Przesiedlono je do mieszkań zastępczych przy u. Miodowej 16 w  klasztorze Ojców Bazylianów. Przez pewien czas po eksmisji siostry nadal pracowały w szpitalu na Goszczyńskiego. Jednak z czasem były sukcesywnie zwalniane. Ta sytuacja zmusiła siostry do poszukiwania nowych miejsc posługi przy parafiach i musiały się przekwalifikować. W roku 1957 została otwarta nowa filia Zgromadzenia w Białymstoku, gdzie siostry posługiwały w Szpitalu Akademii Medycznej. Dnia 4 lipca 1957 r. zmarła Matka Ludwika Opertowska , pierwsza Przełożona Prowincji Warszawskiej, a na urząd Przełożonej Prowincjalnej została mianowana Matka Edyta Kruczkowska. Matka Edyta prowadziła rozpoczętą przez jej poprzedniczkę, odbudowę szpitala, ale również z dużą energią szukała nowych miejsc posługiwania dla wysiedlonych sióstr. W 1958 r.  powstały placówki w Radzyminie i na Goszczyńskiego 14. Przez wiele lat Matka Edyta dbała o pomyślną współpracę sióstr z personelem szpitala, zwłaszcza z jego zarządem.

Poświęcenie Szpitala 30.01.1931r. Eucharystia

Pomimo tych starań 29 lipca 1964 r. siostry zostały zwolnione z pracy w Szpitalu Sióstr Elżbietanek przy ul. Goszczyńskiego , z wyjątkiem RTG, EKG i laboratorium. Po interwencji Matki Prowincjalnej siostry otrzymały miejsca pracy w Szpitalu dla Psychicznie i Nerwowo Chorych w Drewnicy oddalonej o 12 km od Warszawy, w Międzylesiu i Choroszczy. Dom w Otwocku został przekształcony w tym czasie na Zakład dla dzieci z autyzmem. Staraniem Siostry Prowincjalnej Edyty w 1968 r. zakupiono dom w Częstochowie. W roku 1970 na Przełożoną Prowincji została mianowana s.M. Gabriela Gzela. Zakupiono nowy dom dla sióstr pracujących w Radzyminie i przeprowadzano remonty placówek. Siostrom udało się wrócić do pracy w szpitalu jednak wciąż sytuacja własności nie była jasna. Siostra Prowincjalna M. Gabriela sprawowała urząd przez dwie kadencje tj. do 1982 r. kiedy na to miejsce mianowana została s.M. Elżbieta Grzegorzewicz. Siostra Prowincjalna M. Elżbieta dbała o kondycję naszych wspólnot i domów. Często odwiedzała domy. Borykała się jak jej poprzedniczki ze sprawą uregulowania sytuacji prawnej naszego szpitala. Jednak wiele starań w tym względzie spełzło na niczym.  Kolejną Przełożoną Prowincji Warszawskiej zastała s.M. Gemma Sasinowska, którą Pan odwołał do siebie w trakcie sprawowania drugiej kadencji w 2003 r. Siostra Prowincjalna Gemma przeprowadziła Prowincję Warszawską przez Rok Wielkiego Jubileuszu 2000 lat. Zadbała również o wyremontowanie wielu domów sióstr. W roku 2003 na Przełożoną Prowincji Warszawskiej została mianowana s.M. Cecylia Falkowska. Dzięki staraniom Siostry Prowincjalnej M. Cecylii udało się uregulować sprawę własności szpitala. Placówka ta została gruntownie wyremontowana i oddana do użytku.

Dnia 27 maja 2013 r. został uroczyście otwarty w Warszawie Szpital św. Elżbiety jako Mokotowskie Centrum Medyczne. Obecnie szpital św. Elżbiety dysponuje łącznie 146. łóżkami oraz 12 stanowiskami chemioterapii ambulatoryjnej, a ponadto izbą przyjęć, centralnym blokiem operacyjnym (5 sal operacyjnych), zakładem diagnostyki obrazowej, 6. gabinetami zabiegowymi, poradnią z 12. gabinetami badań, laboratorium analitycznym, centralną sterylizatornią oraz apteką szpitalną. W 2007 r. po odejściu sióstr z pracy w Pałacu Prymasów na ul. Miodowej 17, założono placówkę w Giżycku, gdzie siostry podjęły w Domu Dziecka św. Faustyny oraz w Świetlicy Środowiskowej. W roku 2016 Kapituła Prowincjalna powołała na urząd Przełożonej Prowincji s.M. Samuelę Kamińską.