“„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili””
Obraz Serca Pana Jezusa z Nysy
Obraz Serca Jezusowego, nazywany Chrystus z Sercem Gorejącym, znajduje się w Domu Macierzystym Sióstr Św. Elżbiety w Nysie. Jest świadkiem początku tej wspólnoty zakonnej i stanowi jej bezcenną pamiątkę. Kult Serca Jezusowego jest integralnie związany z początkiem i duchowością Zgromadzenia. Współzałożycielki wyniosły to nabożeństwo jeszcze z domu rodzinnego, czego potwierdzeniem materialnym jest obraz.
“Matki Założycielki, w dniu 27 września 1842 r., przed tym obrazem umieszczonym na skromnym ołtarzyku w domu altarzystów poświęciły Najświętszemu Sercu Jezusa siebie, podopiecznych i działalność charytatywną.”
Obraz i nabożeństwo stanowią cenne dziedzictwo duchowe, które jest źródłem Bożego światła i siły dla czynnej działalności na rzecz biednych, ubogich i potrzebujących. Atrybuty te nadają mu wartość historyczną i emocjonalną. Otoczony czcią, jest przechowywany z wielkim pietyzmem w domowej kaplicy.
Kult Najświętszego Serca Jezusowego jest najbardziej widocznym nurtem życia wewnętrznego założycielek i ich kontynuatorek. Obraz - w postaci reprodukcji lub jego kopii - zawieszany był zawsze na honorowym, centralnym miejscu mieszkań sióstr. Kult Serca Jezusowego w czasach Współzałożycielek był na etapie rozwoju.
Chrystus z Sercem Gorejącym pochodzi z domu rodzinnego Franciszki Werner (1817-1885). Ojciec Franciszki pochodził z Czech. W roku 1961 w kronice Domu Macierzystego zanotowano przeniesienie oryginału do Wrocławia, gdzie umieszczono go w nawie bocznej kaplicy św. Józefa. W grudniu 1980 Siostra M. Elżbieta Bogumiła Grzegorzewicz z Prowincji Warszawskiej wykonała wierną kopię obrazu, którą umieszczono w kaplicy św. Józefa, a Obraz - oryginał powrócił do Domu Macierzystego w Nysie. Nastąpiło to dnia 29 stycznia 1981 r. Wizerunek znalazł swoje miejsce w kapitularzu. Dnia 27 września 1986 r. został uroczyście przeniesiony do kaplicy p.w. Rodziny Świętej w Domu Macierzystym, gdzie dotychczas znajduje się na ścianie przy wejściu do zakrystii.
Obraz nie posiada sygnatury autora ani kopisty, zapewne jest jednym z wielu powtórzeń. Paleta malarza jest zgodna z XVIII wiecznymi zaleceniami. Porównanie z innymi obrazami lokalnej twórczości potwierdza przynależność obrazu do kręgu malarskiego schyłkowej, manierystycznej fazy baroku, na co wskazuje nienaturalny układ gestów dłoni, stylistyka w nurcie wpływów czesko-morawskich. Datowanie obrazu zamyka się w latach 1760-1810.
— S.M. Felicyta Szewczyk, Wrocław
LITERATURA
- Cebula G.M.., Historia Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety Zagadnienia wybrane. Drugie wydanie 1842 – 2004, Nysa 2004
- Dola K, Matka Franciszka Werner (1817-1885) współzałożyciela i druga przełożona generalna Zgromadzenia sióstr Sw. Elżbiety (CSsE) Życie i dzieło-Sylwetka duchowa-Pamięć pośmiertna, Nysa 2005, mps
- Frankiewicz J., Matka Maria Merkert, Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety, Wrocław 1982
- Hojnowski J., Słownik kultu Serca Jezusowego, Kraków 2000
- Kronika Domu Macierzystego w Nysie
- Schweter J., Historia Zgromadzenia Szarych Sióstr św. Elżbiety, Wrocław 1937, tłum. Schaefer E.A. CSSE 1991, t.I;
kult Matki Bożej
We wspólnocie żywe jest też nabożeństwo do Matki Bożej. Święto Nawiedzenia NMP- 31 maja jest świętem ideowym zgromadzenia i dniem odnowienia ślubów zakonnych. Każda siostra elżbietanka jest powołana do tego, aby jak Maryja nawiedzać potrzebujących. Tajemnica zawiedzenia wpisuje się w charyzmat posługi w duchu św. Elżbiety i wyznacza siostrom drogę do cierpiącego człowieka.
Duchowość Elżbietanek opiera się na przykładzie życia patronki, Św. Elżbiety Węgierskiej, która pielęgnując chorych, usiłowała widzieć w nich zranione członki naszego Pana. Swoim życiem pragniemy naśladować Chrystusa w Jego oddaniu sprawom Ojca i jak On pochylać się nad ludźmi będącymi w potrzebie.
Praca wśród chorych i dzieci, Misje i służba
Służba chorym, cierpiącym, samotnym i opuszczonym, szczególnie w ich własnych mieszkaniach, służba pielęgniarska w szpitalach i domach opieki dla dzieci i dorosłych, praca wychowawcza w domach i zakładach dla dzieci, praca duszpasterska i apostolska w parafiach (katechetki, zakrystianki, organistki), służba dla Kościoła w Kuriach biskupich, seminariach duchownych, praca misyjna, działalność z katolikami świeckimi we Wspólnocie Apostolskiej Św. Elżbiety i wspólnocie Młodzieży Elżbietańskiej.
Siostry Elżbietanki są wspólnotą kontemplacyjno-czynną, na prawie papieskim, powstałą w Nysie w dniu 27.09.1842 r. Współzałożycielkami Zgromadzenia były cztery mieszkanki Nysy: Klara Wolf, Maria i Matylda Merkert oraz Franciszka Werner, które odczytując w sercu charyzmat służby cierpiącym bliźnim poświęciły swoje dzieło Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Dziewczęta objęły ambulatoryjną opieką chorych w ich własnych mieszkaniach. Niezrozumienie motywacji elżbietańskiej posługi miłosierdzia przez władze kościelne, doprowadziło w 1849 r. do tymczasowej likwidacji dzieła. Siostry zostały posłane do nowicjatu Sióstr Boromeuszek do Pragi.
Jednak pozostały wewnętrznie przekonane o słuszności dzieła i nie traciły nadziei na jego kontynuację. 19 listopada 1850 r. Maria Merkert wraz z Franciszką Werner ponownie rozpoczęły bezpłatną pielęgnację chorych bez względu na status społeczny, wyznanie i płeć. Maria Merkert założyła Stowarzyszenie św. Elżbiety, które przekształciła potem w zgromadzenie zakonne, otrzymując dla niego w 1859 r. zatwierdzenie diecezjalne, a w 1871 r. dekret pochwalny papieża Piusa IX . Ostatecznego zatwierdzenia Zgromadzenia dokonał Papież Leon XIII 26 stycznia 1887 r. Charyzmatem Zgromadzenia jest życie według rad ewangelicznych i służba Bogu w osobach ubogich, chorych, starszych, zwłaszcza w ich własnych domach. Miłość miłosierna do chorych od samego początku istnienia Zgromadzenia ma wymiar najpełniejszy, do poświęcenia własnego życia włącznie.
Obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa - Chrystus z Sercem Gorejącym
Na obrazie Chrystus jest namalowany w półpostaci, zwrócony frontalnie, głowę lekko pochyla na prawe ramię; ubrany w granatowo-zielony płaszcz i czerwoną suknię, której skraj podtrzymuje dłońmi; suknia otwarta na piersiach odsłania serce. Nieznany artysta posłużył się symbolem, kolorem i formą, by ukazać Najświętsze Serce Jezusa, jako źródło życia i świętości. Mandrola powtarza się na twarzy Chrystusa: „Oblicze jest zwierciadłem serca”. Serce jest okolone cierniami i zwieńczone krzyżem. Są to symbole męki i śmieci Jezusa. Z Serca Jezusa wydobywają się płomienie, które symbolizują intensywność Jego miłości i wyrażają jej żarliwość. Patrzę na dłonie Chrystusa, które są jakby w ruchu, odsłaniają Serce i jednocześnie podtrzymują skraj sukni. Czerwona suknia Jezusa jest symbolem Jego miłości, ofiary i męczeństwa. On przelał za nas Swą Najdroższą Krew, byśmy byli zbawieni. Granatowy kolor płaszcza wskazuje na królewskie pochodzenie Jezusa, mówi mi o wszechmocy i władzy, którą Mu przekazał Ojciec. Na zielonym tle, ponad lewym ramieniem Chrystusa jedna uskrzydlona główka aniołka, ponad prawym ramieniem - dwie. W malarstwie aniołowie mają wielorakie znaczenie. Adorują i wychwalają Boga w Trójcy Świętej Jedynego przez pochwalny śpiew: Święty, Święty, Święty. Uosabiają również trzy cnoty Boskie: Wiarę, Nadzieję i Miłość.
Tytuł: Nawiedzenie Matki Bożej
Autor: Mattia Preti 1640/1649
🎥 Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety
Założycielki
dowiedz się więcej o naszych Założycielkach →
