Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety | Prowincja Warszawska
Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety | Prowincja Warszawska
Założycielki_Hero5.jpg

Założycielki

Bogu wystarczy ofiarne serce.

 
„Nasze Założycielki odpowiadając na Boże wezwanie pragnęły wspólnie w duchu solidarności z ubogimi, w chorych „pielęgnować cierpiące członki Chrystusa”. Czyniły to w duchu św. Elżbiety. Jej szczególnej opiece powierzyły swoją wspólnotę i przyjęły dla niej nazwę od jej imienia. Tak jak ona dzieliły wszystko, co posiadały, z cierpiącymi niedostatek.”
— Konstytucje Zgromadzenia, 1
 

Błogosławiona Maria Merkert✞ Była pierwszą Przełożoną Generalną powstałego 27 września 1842 r. Zgromadzenia Sióstr Św. Elżbiety✞ Patronka chorych na gruźlicę i choroby płuc✞ Nazywana Śląską Samarytanką, prowadziła działalność charytatywną wśród naju…

Błogosławiona Maria Merkert

✞ Była pierwszą Przełożoną Generalną powstałego 27 września 1842 r. Zgromadzenia Sióstr Św. Elżbiety

✞ Patronka chorych na gruźlicę i choroby płuc

✞ Nazywana Śląską Samarytanką, prowadziła działalność charytatywną wśród najuboższych i pielęgnowała chorych

✞ Wspomnienie liturgiczne dn. 14 listopada

✞ Beatyfikowana 30 września 2007r. w Nysie na Śląsku

Bł. Maria Luiza Merkert (Elżbietanka)

Błogosławiona Maria Luiza Merkert to jedna z Założycielek Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety. Sława świętości towarzyszyła Jej przez całe życie, również po śmierci Służebnicy Bożej nie zanikła. Kult Jej świętości szczególnie żywy jest na terenie Śląska.

Maria przyszła na świat 23 września 1817 roku w Nysie, gdzie dorastała w głęboko religijnej rodzinie mieszczańskiej. Ojciec zmarł niespełna rok po Jej urodzeniu. Maria od dzieciństwa wzrastała w klimacie wiary. Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie. W domu uczyła się miłości Boga i bliźniego, dostrzegania biednych i dzielenia się z potrzebującymi. W wieku 25 lat po śmierci matki wraz ze starszą siostrą Matyldą postanowiła wspierać słabych i chorych, którzy potrzebowali opieki. Dzieło zgromadziło początkowo cztery młode dziewczyny, które postanowiły oddać się Najświętszemu Sercu Jezusa. Uczyniły to 27 września 1842 roku. Były to Klara Wolf, Maria Merkert, Matylda Merkert i Franciszka Werner.

Ich działalność rozwijała się mimo licznych problemów, towarzyszyły im słowa „Chcemy tylko dobrze czynić i wszystkich kochać w Bogu”. Tak jak Chrystus dostrzegały potrzeby najbiedniejszych, tych, którzy nie mieli nikogo.Mottem ich działania były słowa:

 
 

„Wszystko co uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.”
— Mt 25,40

 
 

Liczne próby nie złamały ich ducha. Dzieło rozwijało się pod opieką Bożej Opatrzności. Domem macierzystym Zgromadzenia został dom przy ul. Szkolnej w Nysie. Siostry cieszyły się przychylnością mieszkańców Nysy i okolic. Uznanie zyskiwała ich ciężka, ofiarna służba dla cierpiących, umiłowanie człowieka biednego Matka Maria została pierwszą Przełożoną Generalną w 1859 roku.

Zgromadzenie za Jej czasów bardzo wzrosło. Siostry pracowały wśród chorych, udzielając im pomocy ambulatoryjnej. Opiekowały się osobami w podeszłym wieku, prowadząc domy w Nysie, Wrocławiu, Złotoryi. Udzielały pomocy cierpiącym w szpitalach prywatnych, wiejskich i miejskich w Prudniku, Jeleniej Górze. Pielęgnowały żołnierzy i jeńców wojennych w czasie wojen w latach 1864, 1866, 1870/71. Nieustanna służba dla bliźnich spowodowała, że siły Matki Marii Merkert szybko się wyczerpywały. Ciężka choroba spowodowała, że w wieku 55 lat Śląska Samarytanka, tak bowiem nazywali Ją mieszkańcy Nysy, odeszła do domu Ojca. Było to 14 listopada 1872 roku.

Pogrzeb Matki odbył się w przeddzień uroczystości św. Elżbiety. W słowach pożegnania ksiądz Neumann powiedział: „ Nie żyła daremnie! Jej miłość Boga i ludzi działa nadal i unosi się do Boga jako wzrastająca ofiara dziękczynna..” Sława Służebnicy Bożej trwała nieustannie na Dolnym Śląsku.

Relikwiarzyk wykonany przez siostry po śmierci Matki.

Relikwiarzyk wykonany przez siostry po śmierci Matki.

Ludzie prosili o pamiątki po Kochanej Matce Marii, o relikwie, drobne rzeczy, których używała. Poniżej przedstawiony jest relikwiarzyk wykonany przez siostry po śmierci Matki. Proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej rozpoczął się w 1985 roku na szczeblu diecezjalnym. W 2000 roku wydana została Pozycja o życiu, cnotach heroicznych i sławie świętości Matki Marii Merkert, a Papież Jan Paweł II ogłosił 20 grudnia 2004 heroiczności cnót Służebnicy Bożej.

30 września 2007 roku nastąpiła uroczysta beatyfikacja Marii Luizy Merkert, w kościele św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie. W profilu biograficznym Czcigodnej Służebnicy Bożej Marii Luizy Merkert Ks. abp Alfons Nossol powiedział: „Postać Marii Merkert, mimo upływu lat jest ciągle żywa i aktualna. Przesłanie, jakie pozostawiła, to wołanie o miłość Boga i bliźniego. Podejmowała posługę nawet w najtrudniejszych warunkach, zachęcając swoje córki duchowe, by czyniły podobnie.”

 
 

„Nie traćmy odwagi, czyńmy co w naszej mocy. Bóg resztę dopełni.”
„Od Serca Jezusowego uczmy się z cierpliwością znosić słabości naszych bliźnich.”
„Chcę wszystkich kochać w Bogu, a jeśli nic nie mogę uczynić, chcę ofiarować im swoją modlitwę.”
— Bł. Maria Luiza Merkert

 
 
 
 
 
 
Klara Wolff

Klara Wolff

Klara Wolff

Urodzona 1805 r. w Prudniku na Śląsku, w rodzinie Mątwów. Tercjarka św. Franciszka.  Otrzymując od Ducha Świętego charyzmat służby najmniejszym w roku 1842 rozpoczęła terenową pielęgnację chorych w Nysie. Do jej dzieła dołączyły się dwie siostry: Matylda i Maria Luiza Merkert oraz Franciszka Werner. Początkowo nie zamierzały tworzyć Zgromadzenia, łączyła ich wspólna idea samarytańskiej posługi wobec biednych, jednak z czasem ich posługa przerodziła się w zalążek nowego Zgromadzenia. Dnia 27 września 1842 r. w uroczystość świętych Kosmy i Damiana powierzyły siebie i swoje dzieło Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Dzieło charyzmatyczne Klary Wolff i jej towarzyszek rozrasta się, ponieważ wzrastają tez potrzeby spowodowane trudną sytuacją socjalną w Nysie. W 1846 r. wraz z Marią Luizą Merkert zostaje wysłana przez protektora Zgromadzenia księdza Fischera, na formację do nowicjatu sióstr boromeuszek do Pragi. Klara Dorota Wolff pragnąc pozostać wierną powołaniu do terenowej pielęgnacji chorych, opuszcza Pragę. Z uwagi na niechęć nyskiego kleru udaje się do Bystrzycy Kłodzkiej, gdzie podejmuje posługę na rzecz chorych w ich własnych domach. Dołączają się do niej nowe współtowarzyszki. Jednak w grudniu 1852 r. ulega wypadkowi w drodze do chorego. Zmarła 4 stycznia 1853 r.

 
 

„W szpitalach opieka jest już zapewniona, ale biedni chorzy leżą w ich mieszkaniach opuszczeni i pozbawieni opieki. Tutaj przede wszystkim potrzebna jest pomoc.”
— Klara Wolff

 
 
 
Franciszka Werner

Franciszka Werner

Franciszka Werner

Urodziła się 3 grudnia 1817 roku w Nysie. Jej rodzicami byli Franciszka Guteratz i Franciszek Werner. Wychowywała się w głęboko wierzącej rodzinie mieszczańskiej. Wraz z Matyldą i Marią Luizą Merkert uczęszczała do katolickiej Szkoły dla Dziewcząt w Nysie, gdzie otrzymała wykształcenie i solidną formację duchową. Zafascynowana duchowością biedaczyny z Asyżu zostaje tercjarką św. Franciszka. W 1842 r. dołącza się do dzieła terenowej pielęgnacji chorych zapoczątkowanej przez Klarę Wolff, tym samym stając się jedną z czterech Współzałożycielek nowego Zgromadzenia Szarych Sióstr św. Elżbiety. W roku 1846 razem z Matyldą Merkert podejmuje posługę wśród chorych na tyfus w Prudniku, gdzie obie zarażają się tą chorobą. Matylda wkrótce umiera, natomiast Franciszka wraca do Nysy na rekonwalescencję. Trzy lata później posłuszna poleceniu protektora Zgromadzenia wstępuje do nowicjatu sióstr boromeuszek w Nysie, aby zdobyć formację zakonną. Jednak podobnie jak Klara Wolff pragnie pozostać wierną powołaniu terenowej pielęgnacji chorych, dlatego opuszcza nowicjat sióstr boromeuszek, które były zgromadzeniem typowo szpitalnym. W 1857 r. zostaje przełożoną nowego domu zakonnego we Wrocławiu, gdzie 5 maja 1860 roku składa pierwsze śluby zakonne. W roku 1872 po śmierci Marii Luizy Merkert została jednomyślnie wybrana przez siostry na drugą przełożoną generalną. Czas jej urzędowania przypadł na okres Kulturkampfu, jednak nie zabrakło jej odwagi, aby bronić Zgromadzenia przez 12 lat tej posługi. Odeszła do Pana 14 grudnia 1885 r. i została pochowana na cmentarzu jerozolimskim w Nysie.

 
 

„Naszą jedyną Miłością niech będzie Tabernakulum.”
— Franciszka Werner

 
 
 
Matylda Merkert

Matylda Merkert

Matylda Merkert

Urodzona 27 kwietnia 1813 r. w rodzinie mieszczańskiej, siostra Marii Luizy. Jej rodzicami byli Karol Antoni Merkert i Barbara z domu Pfitzner. Dzień później została ochrzczona w nyskim kościele św. Jakuba i św. Agnieszki. W kolejnym roku, po śmierci ojca 21 czerwca 1818, rodzina zubożała. Matylda, wraz z siostrą Marią, ukończyła katolicką Szkołę dla Dziewcząt w Nysie. Wraz ze swoją siostrą Marią zostaje tercjarką św. Franciszka. Po śmierci matki na gruźlicę 11 lipca 1842 obie sprzedały skromny majątek i wraz z Franciszką Werner oraz Klarą Dorotą Wolff poświęciły się pomocy opuszczonym, chorym i bezdomnym w Nysie. Dnia 27 września 1842 po mszy św. w nyskim kościele św. Jakuba i św. Agnieszki złożyły akt oddania Najświętszego Serca Pana Jezusa zobowiązując się nieść pomoc potrzebującym bez względu na wyznanie, narodowość i płeć. W 1846 r. razem z Franciszką Werner podejmuje posługę wśród chorych na tyfus w Prudniku, gdzie zostaje zarażona. Matylda Merkert umiera tam 8 maja 1846 roku w wieku 33 lat, dając świadectwo oddania chorym do końca.

 
 

„Wszystko z miłości ku Bogu, z zaangażowaniem wszystkich zdolności i środków, a nawet z narażeniem się na przedwczesną śmierć.”
— Klara Wolff